Recensie "En toen ging hij" - Jannah Loontjens

☆ ☆
Het boek start in 1986, met de moord op Olof Palme, en de moeder van Ebba die de gevangenis in vliegt.

Als je niet over de "algemene kennis" bezit dat Olof Palme de premier van Zweden was, en dat Ebba's moeder dus helemaal niets met zijn moord te maken heeft, dan zijn de eerste hoofdstukken van En toen ging hij van Jannah Loontjens heel verwarrend.

Ik heb effectief de eerste hoofdstukken opnieuw gelezen nadat ik het bovenstaande doorhad.

Daarna volgt een grote flashback, het grootste deel van de roman, die zich in 1979-1980 afspeelt. Ebba is tien jaar en het vreemde is dat ze sommige hoofdstukken vertelt vanuit haar ik-persoon, maar andere hoofdstukken staan dan weer in het derdepersoonsperspectief; ergens halverwege komt er wel een kort hoofdstukje waarin Ebba uitlegt dat zij daar eigenlijk ook de verteller is. Ik vind het allemaal wat gefabriceerd overkomen.

Ik had ook totaal geen connectie met het verhaal, noch met eender welk personage. Zij maken zelf de liefdesrelaties die aan bod komen onnodig ingewikkeld, en voor de rest draait het allemaal om politiek. Racisme is een groot thema, met name de apartheid in Zuid-Afrika.

Voor het laatste stuk keren we terug naar 1986, maar het euvel is al geschied en niets kan dit boek nog voor mij redden. Hoe vaak ik tijdens het lezen niet heb gedacht, "En toen ging hij... door het raam, ja!" De schrijfster is slechts vijf jaar ouder dan ik, maar toch heb ik het gevoel dat ik te jong ben om dit verhaal te snappen... Ik zal het maar op mijn dyspolitiek steken...

Recensie "Smolder" - Laurell K. Hamilton

☆ ☆
Guilty Pleasures, het eerste deel in de urban fantasy-reeks over necromancer en vampierenjager Anita Blake kwam uit in 1993. Dertig jaar later is hier deel 29: Smolder. In de fictieve wereld van deze boeken is er echter maar iets van een 7 jaar verstreken. Het grappige is dat inhoudelijk de boeken wel de in de echte wereld ontwikkelde technologieën volgen. Maar in deze alternatieve fantasiewereld zijn zo'n dingen uiteraard perfect mogelijk.

In Smolder is Anita nog steeds bezig met de voorbereiding van haar huwelijk met meestervampier Jean-Claude, wanneer haar oude baas van RPIT haar oproept om te helpen bij een reeks moorden op vampieren, waarbij ze in hun schuilplaats overdag aan zonlicht worden blootgesteld en verbranden. Zo is er net een heel hotel in vlammen opgegaan, en bij een tweede geval kon een getuige net op tijd met een brandblusser de vuurhaard beperken.

Maar is die getuige wel zo onschuldig als ze zich voordoet? Anita heeft in ieder geval een vreemd gevoel bij haar. En met haar in al die jaren ontwikkelde psychische en metafysische krachten, kon dat wel eens kloppen...

Het boek valt echter stil nadat Anita en Jean-Claude psychisch aangevallen worden door de grote slechterik in dit verhaal, een meestervampier die de plaats van Jean-Claude als leider van alle vampiers in de Verenigde Staten wil overnemen. Gelukkig daagt Richard plots op; de leider van de weerwolven die in het begin van de reeks eventjes de verloofde van Anita was, tot haar polyamoreuze levensstijl hem wegjaagde. Zij moeten hun krachten bundelen om een kans te maken de dreiging tegen te houden.

Wat volgt zijn ellenlange discussies over hoe de praktisch in z'n werk zou gaan. Om de haverklap is er wel iemand die zich beledigt voelt door iets wat een ander zegt, vooral wanneer het over het onbegrip over die polyamorie aankomt. Plots horen we niets meer over de vampiermoorden in het begin van het verhaal, en boek eindigt zelfs voordat ze enige actie ondernemen tegen die meestervampier, die trouwens ook nog van gedaante kan veranderen en een vuurspuwende draak wordt.

Ik sloeg het boek dicht zonder enige voldoening; dit is echt niet meer de reeks die ik vroeger zo tof vond. Het gaat nu zoveel over semantiek, iedereen moet de hele tijd op z'n woorden letten, het is gewoon vermoeiend om te lezen en het verhaal gaat echt niet vooruit.

Recensie "Dossier Dutroux: De Waarheid" - Jean Lambrecks, Els Schreurs, Jean-Pierre Adam

☆ ☆ ☆
Het is een beetje een misleidende titel, maar Dossier Dutroux - de waarheid van Jean Lambrecks, Els Schreurs en Jean-Pierre Adam zou eigenlijk "zoektocht naar" de waarheid moeten zijn. Een zoektocht die spijtig genoeg weinig tot niets oplevert...

Het is wel een gedetailleerd overzicht van alles wat effectief bekend is over de zaak Dutroux. En ik stond er vooral van te kijken waar Dutroux nog allemaal bij betrokken was naast de ontvoering van die meisjes in 1995-1996.

Ik was zelf 16-17 jaar in die tijd. Het was een leeftijd in een tijdperk waar je als tiener totaal niet mee was met de actualiteit. Je leefde in je eigen wereld. En je kreeg niet alle details te horen, zoals je ze nu zonder problemen op het internet kunt vinden.

Jean-Pierre Adam heeft alle feiten op een rijtje gezet en verwijst telkens naar het desbetreffende proces-verbaal dat er ooit over opgemaakt werd. In de meeste gevallen blijkt dit dan over elementen te gaan die nooit verder werden onderzocht, dankzij onderzoeksrechters die ze niet waardevol of van belang zijnde beschouwden.

Je leest dit boek met een groeiende pijn in het hart, je wordt kwader, je snapt er niets van, en je wordt er ook nog eens paranoïde van. Het is een confrontatie met de duistere kant van de wereld en je begint je af te vragen of er misschien ook in je directe omgeving mensen zijn die zich met louche zaakjes bezighouden, verstopt achter een of ander front.

Recensie: "Ik heb een paar vragen voor je" - Rebecca Makkai

☆ ☆ ☆ ☆
Bodie Kane heeft een true crime podcast. Vijfentwintig jaar later keert ze terug naar de kostschool van haar tienerjaren om daar zelf les te geven. Haar leerlingen krijgen de opdracht zelf een podcast te maken. Eentje kiest als onderwerp de moord op Thalia Keith, waarmee Bodie een kamer deelde. Klusjesman Omar werd toen als schuldige veroordeeld, maar Bodie heeft altijd gedacht dat muziekleerkracht Denny Bloch er voor iets tussen zat.

Zo start Ik heb een paar vragen voor je van Rebecca Makkai. Het verhaal wordt door hoofdpersonage Bodie vertelt. Zij richt zich tot een in het begin onbekend persoon. Het duurt echter niet lang tot ze de identiteit van deze persoon onthult.

Het zijn best korte hoofdstukken die in twee delen verteld worden. Bodie springt heen en weer in de tijd, tussen het heden en haar schooldagen. Regelmatig wordt de telling van haar hoofdstukken onderbroken door een beschrijving van de moord die door één van de mogelijke verdachten gepleegd wordt, als een soort test om te kijken hoe plausibel die versie is.

Voor deel twee verandert de toon en setting, wat op het eerste zicht heel interessant lijkt maar ik bleef daar wat op mijn honger zitten, omdat Bodie vanaf dit punt de meeste informatie ook uit de tweede hand hoort, wat het allemaal een veel passievere sfeer geeft dan het eerste deel, een afwachtende houding, terwijl het in handen van zeg maar John Grisham net heel spannend had kunnen worden.

Het boek is vlot geschreven en mede dankzij die korte hoofdstukken vlieg je er doorheen. Je voelt regelmatig de drang om alle namen van de personages en alle feiten en bewijsmateriaal op een prikbord te hangen en met rode koordjes te verbinden. Als een toch literaire whodunit kan het zeker tellen!

Recensie: "De Magiër van Macindaw: De Grijze Jager 5" - John Flanagan

☆ ☆ ☆ ☆ 
John Flanagan maakt van De Magiër van Macindaw (De Grijze Jager Boek 5) een spionageverhaal.

Na de veldslag tussen de Skandiërs en de Temujai krijgt Will zijn eerste officiële opdracht als volwaardig Grijze Jager. Hij reist undercover naar het leen Macindaw. Daar is immers iets vreemd aan de hand, niet zo verschillend van wat er met koning Théoden in The Lord of the Rings gebeurt.

Will wordt bijgestaan door een vriendin uit zijn jeugd, Alyss, die tijdens hun "sorteerceremonie" werd ingedeeld bij het diplomatieke kader van het koninkrijk Araluen. Zijn mentor Halt verdwijnt wat naar de achtergrond, maar beraamt alvast een plan om Will te helpen.

Will verandert in dit boek in een compleet ander personage dan hoe we hem tot nu toe kennen. Zijn artistieke kant komt naar boven, zijn acteertalent, zijn jovialiteit en charisma, zijn omgang met mensen, de dynamiek tussen hem en Alyss, ... Het is een volwassener boek maar tegelijkertijd ook wat speelser, met best wat spanning en mysterie.

Recensie "The Bad Weather Friend" - Dean Koontz

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ 
The Bad Weather Friend van Dean Koontz lees je op een paar dagen uit. Het bevat die speciale combinatie van humor en spanning waardoor ik de boeken van Koontz altijd meteen lees zodra ze verschijnen, zonder echt het verhaal te hoeven kennen. De laatste jaren merk ik een terugkeer naar zijn gloriedagen, en ook dit boek bevat elementen die je misschien wel zult herkennen uit eerdere werken. Nadeel is dat het niet zo'n heel origineel verhaal is; maar dat maakt het niet minder leuk om te lezen.

Benny Catspaw is een aardige, 23-jarige jongen. Een beetje té aardig, misschien. Daardoor komt hij op de radar van een organisatie die de wereld wil veroveren, heel vergelijkbaar met wat het Koontz-personage Jane Hawk meemaakt in haar vijfdelige thrillerreeks. Deze organisatie heeft een algoritme ontwikkelt zodat het mensen kan aanduiden die in de toekomst met hun charisma eventueel het grote publiek kunnen inspireren om tegen deze organisatie in te gaan.

Op deze manier verliest Benny op dezelfde dag niet alleen zijn job bij een immobiliënkantoor, maar ook zijn vriendin Jill Swift; allebei zonder enige aanwijsbare reden. De organisatie zet hiermee de eerste stappen om zijn hele bestaan van de kaart te vegen. Alleen beschikt Benny, in tegenstelling tot Jane, niet over de nodige vaardigheden om een tegenaanval in te zetten.

Gelukkig hebben we Benny's oudoom nog, die hem na zijn dood een mysterieus pakket met een speciale erfenis bezorgt. Hierin zit Spike, een Terminator-achtig wezen met speciale krachten en de opdracht om Benny tegen alles en iedereen te beschermen. Samen met Harper Harper, de jonge assistente van Benny's detective-vriend Robert "Fat Bob" Jericho, teamen ze op om de mensen verantwoordelijk voor Benny's tegenslag één voor één aan te pakken, te starten met zijn baas. Opnieuw heel vergelijkbaar met het plan van aanpak van Jane Hawk, maar dan met veel meer humor die vooral in de hilarische dialogen naar boven komt.

De personages zijn ook best herkenbaar en te vergelijken met die uit oudere boeken. Benny is zo aardig als Odd Thomas, maar hij onderneemt zelf niet al te veel actie. In Harper Harper zou je ook best een Stormy Llewellyn kunnen zien. Maar in combinatie met Spike, een praktisch onverslaanbare entiteit, te vergelijken met de golem in Tiktak, zag ik veel van Tommy Phan en Deliverance Payne in dit duo. Bob Jericho heeft geen al te grote rol, maar leek ongeveer dezelfde taak te hebben als Ozzy Boone, de mentor van Odd Thomas.

Af en toe wordt dit verhaal onderbroken voor een flashback, waar we alles te weten komen over Benny's jeugd en vooral zijn verblijf op een speciale kostschool. Op het einde van het boek is er wel een kleine terugkoppeling naar dit verleden, maar het heeft niet die bijzondere samensmelting van plotlijnen die je eerst zou verwachten, en het is niet zo duidelijk waarom het belangrijk is dat we van al die rare ervaringen op de hoogte zijn, behalve misschien om ons te laten zien waarom Benny is wie hij is. Het zorgt voor spanningsopbouw, hoewel ik die rare gebeurtenissen soms toch iets over the top vond.

Wat wel leuk is, zijn de hoofdstuktitels van deze flashbacks, in het genre als "Terwijl Benny naar de auto vlucht, herinnert hij zich iets van op de kostschool". In de gewone hoofdstukken zet Koontz ook af en toe een alinea tussen haakjes, waarin hij de lezer rechtstreeks aanspreekt, soms omwille van opmerkingen die Spike hem achteraf gegeven zou hebben, en om tips te geven mocht je een leesclub over dit boek willen organiseren. Een beetje gimmicky misschien, maar het zorgt wel altijd voor een glimlach.

The Bad Weather Friend was een aangenaam, grappig en spannend verhaal dat mij er opnieuw aan herinnerde waarom ik ooit zo'n grote Koontz-fan ben geworden.

Recensie "November" - Thomas Olde Heuvelt

☆ ☆ ☆ ☆ ☆ 
De horrorverhalen van Thomas Olde Heuvelt zijn een plezier om te lezen. Met grote invloeden van Stephen King weet hij je goed te boeien met een langzame opbouw die je rillingen bezorgt. In zijn laatste boek, November, neemt hij ons mee naar een gemeenschap in de buurt van Seattle, Washington. Het is fijner om te lezen over een locatie dichter bij huis, zoals hij gebruikte in Hex en Orakel omwille van de betere herkenbaarheid, maar Bird Street komt met een tof kaartje en personagelijst die me deden denken aan Under The Dome van Stephen King.

Het wordt al snel duidelijk: er is iets vreemds gaande op Bird Street. Een hoog hek met prikkeldraad versperd de toegang tot het aangelegen bos. Alle bewoners zijn succes- en talentvol, en alles loopt altijd op wieltjes. Ze slagen in alles wat ze ondernemen. Ze hebben het geluk duidelijk aan hun kant.

Alleen in de maand november keert het tij en beginnen de pech en depressies elkaar snel op te volgen. De tieners voelen ook dat er iets met hun ouders aan de hand is. Thomas Olde Heuvelt onthult het mysterie stapvoetsgewijs, met een meesterlijk gevoel voor ritme. Regelmatig smijt hij een "vieze" scène in je gezicht. De hoofdstukken zijn verdeeld over de vier leden van het gezin Lewis (vader Ralph, moeder Luana, dochter Kaila en zoon Django) en het perspectief wisselt regelmatig, meestal op cliffhanger-momenten waarop je eigenlijk liever verder zou willen lezen over het personage dat je net nog aan het volgen was.

Ik probeer niet teveel te verklappen over het bovennatuurlijke element in dit boek, maar het deed me wel wat denken aan De Noodzaak van Stephen King. Het is een spannend verhaal waarbij je getuige bent van hoe de dingen grandieus kunnen mislopen door de foute beslissingen van de personages.