Auw, dat doet pijn!

Mijn favoriete scène in “Jaws” van Steven Spielberg is die waarin Quint (Robert Shaw) en Hooper (Richard Dreyfuss) littekens op hun lichaam vergelijken, alvorens Quint over zijn ervaringen op de USS Indianapolis vertelt. Iedereen heeft wel littekens. Zijn het geen zichtbare, dan zijn het wel emotionele.

In mijn 36 jaar heb ik wel verscheidene verwondingen opgelopen, zoals elk mens. Als ik ooit iemand ontmoet met wie ik littekens zou vergelijken, zou de scène niet zo lang duren. Ik heb er maar drie die het vertellen waard zijn.

De eerste is een kleintje, iets meer dan een halve centimeter lang, aan de zijkant van de ringvinger aan mijn linkerhand. Vier jaar geleden heb ik een half jaar kookles gevolgd. De reden daarvoor was dat ik vanaf toen altijd mijn eigen potje moest gaan koken. Maar het was ook een manier om me onder de mensen te begeven en een avond minder alleen in huis te zitten. Ik ging er ook verkeerdelijk van uit dat de kookles een ervaring ging zijn te vergelijken met wat Matt Damon meemaakt in de film “Hereafter” van Clint Eastwood, en waar hij Bryce Dallas Howard als kookpartner krijgt. Een gezellig onderonsje, groentjes snijden bij een glaasje wijn, een sympathieke chef die alles gelaten aan elkaar praat ...

In werkelijkheid was het handen uit de mouwen, racen tegen de klok, snijden-koken-afwassen-opruimen, en meestal achteraf niet eens tijd om de klaargemaakte gerechten te eten. Dus ook relatief weinig tijd om te socializen. Hoe dan ook, tijdens zo’n sessie “rondrennen als een kip zonder kop”, slaagde ik er in mijn vinger in een elektrische klopmixer te steken. Het was een kort maar toch pijnlijk voorval.

Het tweede litteken is iets groter, een boogvormige met een lengte van twee centimeter, aan de zijkant van mijn linkerelleboog. Zes jaar geleden waren we op vakantie in New York. Op een regenachtige dag waren we op wandel naar een klein parkje, toen we - bij groen licht weliswaar - de straat overstaken. Op hetzelfde moment besloot een auto achter ons - hij had dus ook groen - die straat in te draaien. Waarschijnlijk heeft hij ons niet gezien door de enorme paraplu waar we ons achter verstopten, en hij veegde ons van de baan. Gelukkig reed hij niet hard, waardoor we slechts een halve meter de lucht in vlogen vooraleer op het asfalt neer te komen.

We konden zonder problemen recht staan, alle ledematen bewogen nog in de juiste richting, en de rugzak die ik op dat moment droeg, had de grootste klap opgevangen. Pas later merkte ik het sneetje op dat ik op een of andere manier toch aan de zijkant van mijn arm had opgelopen.

Het derde litteken is een kanjer en loopt over bijna de hele lengte van mijn linker sleutelbeen. In een ver verleden volgde ik een - onafgemaakte - opleiding regentaat. Ik wou graag computerles geven, en Engels. Toen onze docent informatica op een woensdagnamiddag een pauze inlaste, maakten we van het mooie weer en de vrije speelplaats van de aangrenzende middelbare school gebruik voor een vriendschappelijke match basketbal. Tijdens dat spelletje verloor een teamspeler de bal. De bal rolde netjes tussen mij en een tegenstander door. We spurtten er tegelijk naartoe, en kwamen ook tegelijk aan. We botsten tegen elkaar op, en mijn sleutelbeen brak in twee. Daarna volgde een ritje naar de dorpsdokter, gevolgd door een langere rit naar het ziekenhuis. Een overnachting, een operatie waarbij een stuk metaal aan het bot werd vastgeschroefd, en daarna een arm in een mitella. Ongeveer een jaar later terug naar het ziekenhuis, deze keer om het stuk metaal er weer uit te laten halen

Geloof me dat je het uiteindelijke resultaat liever niet wil zien. Ik probeer dan ook zoveel mogelijk mensen van de aanblik van dat litteken te behoeden. Bij deze dan ook mijn excuses aan mijn maatjes van de zaalvoetbal ...

Iedereen heeft wel littekens. Zijn het geen zichtbare, dan zijn het wel emotionele. Maar vertellen over de ene - ook al vind je sommige er beschamend uitzien - gaat meestal makkelijker dan vertellen over de andere. En, achteraf bekeken, zijn ze meestal ook grappiger.