Slechts twee boeken gelezen deze maand, maar wel twee "kanjers". Eentje omdat die inderdaad geweldig (groot) is, de andere omdat het niets minder dan een worsteling was die bijna bloed, zweet, en tranen kostte.
De grootste teleurstelling dit jaar - en het is pas maart - gaat toch "De Nieuwe Achternaam" van Elena Ferrante zijn. Het vervolg op "De Geniale Vriendin" is nog meer van hetzelfde. Op het einde van het eerste boek dacht ik dat we terug naar het heden zouden gaan. Maar we blijven in de flashback, en na de kindertijd lezen we nu over de jaren van adolescentie. Een grote verbetering is wel dat er niet zoveel lange zinnen meer in staan. De komma's hebben gelukkig plaats geruild voor punten. Dat zorgt bij mij in ieder geval voor een aangenamere leeservaring. Maar inhoudelijk vind ik "De Nieuwe Achternaam" toch een stap achteruit. Waar het eerste boek nog over kwam als een heel realistisch verhaal, bijna als een relaas van waargebeurde feiten, lijkt dit boek veel meer op een fictieve constructie. Misschien komt het doordat ik de twee boeken direct na elkaar gelezen heb. Het nieuwe is er af, en de relaties tussen de personages zijn minder interessant. Het is alsof je naar het tweede seizoen kijkt van een soapserie. Een Napolitaanse versie van "Neighbours" misschien. Waar "De Geniale Vriendin" inhoudelijk nog mijn aandacht erbij kon houden, verliest "De Nieuwe Achternaam" mijn medeleven. Uitgezonderd het einde, waar Elena over zichzelf vertelt in plaats van over haar vriendin Lila. Over hoe ze haar verhaal neerschrijft en dit gepubliceerd krijgt. Dat is voor mij een aanvaardbaar stuk dat de pakweg eerste 430 bladzijden goed maakt. Misschien omdat het een pak herkenbaarder is dan de rest van wat er in deze romans gebeurd. Een goede manier om het boek te eindigen. Toch heb ik het gevoel dat ik nu even moet afkicken. Ik heb slechts twaalf dagen over het boek gedaan, maar het voelde als vier weken. Tijdens het lezen hunkerde ik naar het volgende boek in mijn leesstapel. Ik wou echt iets anders, en liefst zo snel mogelijk. Ik heb dus geen ambitie om de overige delen in deze reeks Napolitaanse romans ooit te lezen.
Groot was mijn opluchting toen ik op vrijdag begon aan "One Rainy Day In May", deel 1 in de reeks "The Familiar" van Mark Z. Danielewski, en zondag merkte dat ik al over de helft van dit 840-pagina's tellende boek zat! Mede door zijn creatieve bladvulling raas ik door dit verhaal, maar ook vooral omdat er effectief een duidelijk en makkelijk leesbaar verhaal in zit. Wat ik niet meteen kon zeggen van zijn "
Only Revolutions". Opgelucht, vooral omdat ik van deze reeks ook deel 2 t.e.m. 4 in mijn leesstapel heb liggen. Als het eerste deel een gedrocht was geweest, weet ik niet wat ik zou hebben gedaan ... Maar dat is dus gelukkig niet het geval. Integendeel, op dit moment stijgt het boven al mijn andere dit jaar gelezen boeken uit. Danielewski, en zijn "House of Leaves" werd me aanbevolen nadat ik me online een fan verklaarde van het metafictie-boek "S", een samenwerking tussen auteur Doug Dorst en maker van films en TV-series J.J. Abrams. "House of Leaves" was geen simpel boek, maar het intrigeerde me wel. Ik was een beetje bang dat "The Familiar" in dezelfde stijl ging zijn. Maar dit boek is veel toegankelijker. Sommige stukken blijven wel moeilijk te absorberen (het personage Jingjing in Singapore, en de bendeleden in Los Angeles wiens dialogen doorspekt worden door straattaal en Mexicaanse uitdrukkingen). Elk personage heeft wel een unieke stem, die ook op een visuele manier wordt voorgesteld. Met spijt legde ik het boek 's avonds altijd neer, wanneer ik mijn nodige uurtjes slaap niet langer kon negeren. Ik kijk er naar uit om in april de andere delen te lezen.
